Een cultuurhuis! Dat zag Jack helemaal zitten. Zo’n gebouw waar een breihoekje voor zijn moeder kon zijn die dan dacht dat ze heel creatief met wol bezig was of voor Marijntje die er met wat patchwork kleertjes zou maken voor haar babies. En waar ook een cursus Sinterklaasgedichtjes schrijven zou worden gegeven en creatief met kurk, dat mensen dan wel eerst van de vloer of de muur moesten rukken. Dat leek hem een goed idee en hij sprak er vol enthousiasme over op het bureau. Zijn opgewonden woordenstroom kwam pas tot een einde toen Bottinga luidkeels zei: “Dat is de bedoeling niet!” Verschrikt keek Jack op. Wat kon zo’n cultuurgebouw dan in ’s hemelsnaam nog meer zijn?
Geduldig legde Bottinga uit dat het ging om een gebouw met ene muziekschool en een bibliotheek en nog wat dingetjes die hij even niet zo goed bij naam kon noemen. Jack zat hem met stijgende verbazing aan te horen. ” O, maar dat is er toch allemaal al?” hij merkte niet eens dat hij daarbij een opvallend onnozel gezicht trok. Bottinga zuchtte diep. “Lees de krant maar, ik ga het je niet allemaal uitleggen…”
Was het de meligheid of de wetenschap dat de moordzaken ondanks alle goede vooruitzichten niets opschoten. Ze wisten nu wel wie erachter één van de moorden zat maar die was nergens te vinden. Fluitend tegen beter weten in liep hij door de gangen. Hij moest nog steeds nadenken over dat cultuurgebouw. Wat zouden ze daar nou precies mee willen bereiken? Hij haalde zijn schouders op. Misschien moest hij inderdaad de krant maar eens wat beter gaan lezen of….kijken naar AlphenstadFM tv….of luisteren naar de radio…
Lusteloos viel hij op zijn stoel neer. Gek genoeg bleef de gedachte aan het Cultuurgebouw hem maar achtervolgen. Hij begon te denken aan zijn eigen culturele mogelijkheden. Eigenlijk kwam hij nooit ergens en zijn creativiteit was ver beneden de maat. Maar, misschien kon hij iets bedenken… Dat was ook belangrijk voor als hij later met pensioen ging. Dan moest je een hobby hebben, zeiden ze. Nou….
Hij blies eens voor zich uit, hing een schilderijtje aan de muur recht en liep toen naar de documentatiekamer. Daar lagen ouden en nieuwe kranten. Misschien was er iets te vinden over het Cultuurgebouw… Er zat verder niemand in de kamer dus hij kon er ongestoord een tijdje doorbrengen. Met ene hoofd vol verwarring schoof hij de kranten door elkaar en steeds begon hij te lezen aan een artikel totdat hij weer wist waarnaar hij ook weer op zoek was. Het moest over het Cultuurgebouw gaan.
Eindelijk…hij vond een stuk, wel een hele pagina en alleen al de gedachte daaraan vermoeide hem mateloos maar hij maakte zich sterk dat hij na twintig regels wist, wat het allemaal voor moest stellen. Cultuurgebouw kost 25 miljoen, was de kop. Het schrok hem niet af maar hij vond het wel veel geld. De eerste twintig regels brachten hem ertoe het hele artikel te lezen. Na de laatste punt haalde hij diep adem. “Soms doen ze het erom”, zei hij tegen zichzelf. “Plannen bedenken waarvan ze weten dat er heisa van komt.”
“Waar heb jij al die tijd gezeten?” Bottinga’s stem klonk verbaasd en verwonderd. ” O, ik moest even wat documentatie doornemen”, antwoordde Jack vlakjes. Bottinga schiet n de lach. ” Toch niet over het Cultuurgebouw hè?” Jack schudden zijn hoofd….liegen viel hem nooit mee.
Samen liepen ze naar de verhoorkamer. Dar zat Rinus al weer op ze te wachten, nu met kleine spleetoogjes. “Slecht geslapen, maatje?” gooide Bottinga er luchtigjes uit maar antwoord kreeg hij niet. Het was duidelijk dat Rinus niet “in” was voor geintjes. “Zo”, ging Bottinga onverstoorbaar verder. “En vertel me nu maar eens even waar die kwalijke maatjes van jou allemaal uithangen want mijn geduld begint aardig op te raken.” “Het mijne niet”, was het enige dat Rinus eruit gooide. Hij klemde zijn kaken op een zelfbewuste manier op elkaar waaruit bleek dat hij voorlopig even niks meer ging zeggen. ” Jack, we zullen hem weer even moeten kietelen…”, grijnsde Bottinga.
Jack gooide met een onverschillig gezicht een stapel foto’s op tafel. “Moet je eens kijken, zijn er foto’s waar JIJ op staat en herken je de anderen ook?” Het was niet echt een vraag want Rinus stond op ieder van die foto’s en er waren altijd anderen bij. ” Geen vrienden van me”, zegt hij met een uitgestreken, vermoeid gezicht. Bottinga grijnsde. “Dat hoeft ook niet, maar je kent ze wel. Dat weet ik zeker.” Rinus haalde zijn schouders op. ” Nou, zeg jij dan maar wie het zijn….”
Dat vond Jack eigenlijk wel een scherpe reactie maar ja, dat kon hij niet laten merken tegenover zijn chef. ” Hé vriend, niet brutaal worden hè? Zo bijdehand ben je anders ook niet.” Met een gezicht vol minachting kijkt Rinus hem nu aan. ” Ach, kijk nou eens , de schildknaap komt zijn meester te hulp.” Hij zakte wast verder onderuit op zijn stoel maar plotseling boog hij zich naar voren. “Heeft één van jullie misschien een sigaret voor me?”
Bottinga schudt zijn hoofd. ” Die krijg je als je eerst fatsoenlijk antwoord geeft op onze vragen.” Hij staat op en buigt zich voorover naar Rinus toe. ” Kijk eens misselijk mannetje,w e weten dat je bij veel moorden betrokken bent geweest dus je kunt maar beter meewerken..” De inspecteur hangt mu met zijn gezicht vlak voor dat van Rinus. Rinus grijnst, hij maakt een stompbeweging en roept “boe”. Dat had hij beter niet kunnen doen. Jack springt als gestoken door een wesp overeind en binnen de kortste keren legt hij zijn opponent in de handboeien. “Mooi z”, grijnst Bottinga weer. “Nog een keer, Rinus…nog één kans…”
Stadsdichter Alphen aan den Rijn 