De Stichting Help Maarten naar Huis vroeg mij om een gedicht. Een steuntje in de rug voor de jonge Maarten van den Bergh, die nu, om 08:00 uur, wederom de operatiekamer wordt ingereden voor de zoveelste operatie, die hem hopelijk in staat zal stellen om eindelijk terug te keren naar zijn eigen huis.
Jullie steun is daar, nog steeds, hard bij nodig. Maarten, zet ‘m op! Laten ze de slingers alvast maar ophangen in je huis, jij komt er wel! 🙏🏻👍🏻💪🏻❤️
Wat ik voel
Wat ik voel is blijheid
Kinderen, ouders, een hoop lawaai
Spijkers, hamers en een stapel hout
Vrijwilligers waar ik naar zwaai
Wat ik voel is dankbaarheid
Voor weer een geweldige week
De Huttenbouw is weer voorbij
Zoveel kinderen weer intens blij
Wat ik voel is vrijheid
Bij het helpen demonteren
Net als hoog in de bomen
Niemand die dit had kunnen voorkomen
Wat ik voel, is opeens heel weinig
Als ik daar lig op de grond
Waar zijn mijn armen en benen dan
Hoe kan het dat ik opeens niets meer kan
Wat ik voel is verwarring
Artsen, specialisten en operaties
En niet alles gaat even goed
Ook nog een virus, iets met eten en het roet
Wat ik voel is boosheid
Waarom is dit mij overkomen
Mijn leven zou net gaan beginnen
Nu is de vraag, wat valt er nog terug te winnen
Wat ik voel is een heleboel verdriet
Maar opgeven, die optie wil ik niet
Zoveel mensen vechten met mij mee
Acties, interviews, ik had geen idee
Wat ik voel is een klein beetje kracht
Ook al ben ik soms best nog bang
Ik wil vechten voor wat ik wel nog kan
Eindelijk terug naar mijn eigen huis
Ja, dat is waar ik het meest naar verlang
Het Ongeluk
Stadsdichter Alphen aan den Rijn 