Bloem des tijds 5

Ter gelegenheid van de 50e sterfdag van de dichter Jacques Bloem, afkomstig uit Oudshoorn (Alphen aan den Rijn) op 10 augustus a.s.

Vergankelijk

 

Mijn dorp, mijn dorp waar ben je toch gebleven

zo kort heb ik jou meegemaakt, nog korter dan mijn leven

o schoonheid, parel aan de Rijn waar voor mijn voeten het geluk lag

waar ik het zo vaak liggen liet, geen oog had voor de rijkdom

geluk dat ik bij het dromen en het spelen heel niet zag

en heden veelal mis ook al schreeuw ik er hemeltergend om

mijn dichtwerk is voor alles wat ik dagelijks doe mijn allerlaatste troost

de regels die ik schrijf de put waar mijn verdriet zich loost.

 

Mijn Oudshoorn, mijn villa nuova hoe kan ik je vergeten

ingebeiteld in mijn hoofd maar door de tand des tijds versleten

opgeslorpt door iets dat heet Alphen aan den Rijn

waar ik slechts doorheen wil komen maar nooit echt wil zijn

mijn school verdween tussen de wolken, wggezogen door de lucht

ik had u lief, kan u niet missen, mij verlaat een diep gevoelde zucht

de jaren dat ik jonger was, zij waren mijn getuigen

nadat mijn dorp verloren was, viel al in mij in duigen.

 

Weer zit ik voor het witte huis, uitziend over het water

de serre en de sloot, die mochten er nog zijn,

maar waar ging heen mijn dromenbank tussen muur en stille straat

die tuin waar elke droom van mij zichzelf nog steeds verraadt?

de woning keurig opgedeeld zoals alles in het leven

van wat ik ooit als grootsheid zag, zijn splinters nog gebleven

de wereld valt in stukken nu al huilend snel uiteen

een wereld waar ik godzijdank al heel lang uit verdween!