Het was wisselvallig weer, er zaten weinig zekerheden in de lucht behalve dan die tweeling die op komst was. Het spookte allemaal door Jack’s hoofd. Voor hemn lag een dik pakket documenten over de drie moorden waarmee hij en Bottinga nu al anderhalf jaar bezig waren. Zonder al teveel succes, dat wel. Natuurlijk, één van de grootste bandieten van Alphen was de deur uit gevlucht maar een echt resultaat kon je dat niet noemen. Voorzichtig las hij alle pagina’s nog eens door maar hij was er niet echt bij met zijn hoofd. Die twe ekeintjes die op komst waren, hielden hem veel meer bezig.
Hoewel, die brand aan de Hooftstraat, dat was ook wel ene bericht. Stiekem zag Jack daarin een dreigement van Rinus. Het zou best kunnen zijn dat hij met meer brandstichting ging dreigen. Misschien hè? Want het kon ook heel goed eenkwajongensstreek zijn. De verpaupering van een deel van de Hooftstraat kon daar heel goed aanleiding voor zijn. Misschien waren er wel krakers geweest die een vuurtje in het winkelpand hadden gestookt en was toen alles uit de hand gelopen.
Langzaamaan dwaalden zijn gedachten af naar het centrum van de stad en hij realiseerde zich hoeveel er de laatste maanden was veranderd. Niet alleen de kaalslag aan de Hooftstraat maar ook de verplaatsing van boekhandel Haasbeek was een verrassing voor hem geweest. En dan was er dat Thorbeckeplein dat steeds meer ging lijken op ene verlaten havenkade. Een soort Rotterdam-Zuid in het klein dus. Nou ja, niet zo gek natuurlijk. Ooit moest Alphen immers het “Rotterdam aan de Rijn” worden? Eigenlijk was het wel lachen. Alphen was al zo’n honderd jaar in de ban van grootheidswaanzin en onmacht. Rondweg, cultuurhuis ’t was allemaal prachtig maar waar moest het toe leiden? Niemand wist waar het met de cultuur in Alphen naartoe zou gaan en de identiteit van de stad, ook zoiets. Veel geredekavel over de identiteit van de stad maar kijken naar bestaande vingerwijzingen daarvoor, ho maar. Zo’n complex dat had kunnen dienen als vleermuizenobservatorium…gewoon slopen. Ja, zo haal je alles weg wat bijzonder is.
De gedachten leken bij Jack vanzelf te komen maar gedachten over de oplossing van de drie moorden…die kwamen niet. Zo nu en dan had hij de neiging bekaf achterover in zijn stoel te hangen en in slaap te vallen. Hij begreep dat zoiets niet wenselijk was. Bottinga kon elk moment binnenlopen met allerlei moeilijke vragen en dan koest hij toch een of ander antwoord kunnen geven. En toch…soms was zo’n uiltje knappen de oplossing voor een zaak maar ja…rechercheurs werden niet betaald voor een hazeslaapje.
Zuchtend boog hij zich opnieuw over de documenten maar de concentratie kon geen vat op hem krijgen. Als er aan de Lage Zijde nu eens allemaal kleinschalige winkeltjes en smalle straatjes kwamen en dan een gezellig pleintje met boekenstalletjes op het Thorbeckeplein….en dan
Er werd op de deur geklopt en voordat Jack “binnen” kon roepen ging de deur al open. Het was Bottinga. “We hebben succes, jongeman…” lachte hij breedgrijzend. We hebben zojuist Rinus binnen gekregen. We kunnen hem opnieuw verhoren, misschien moeten we dat in de cel doen.” Het was alsof Jack opschrok en wakker werd tegelijk. “Dat is mooi, gaan we nu meteen aan de slag?” Bottinga schudde zijn hoofd. ” Hij wordt nu nog even door elkaar geschud maar ik denk dat het goed is om hem zo snel mogelijk te grazen te nemen. Over een half uurtje ofzo.” Jack knikte, hij begon van binnen weer een gevoel van plezier te krijgen.Zou het nu toch allemaal gaan lukken?
Opnieuw boog hij zich over de documenten en vooral de gedeelten waarin Rinus voorkwam, las hij met dubbele ijver door. Er zaten behoorlijk wat hiaten in het vorige verhoor en dat merkte hij nu tot zijn grote genoegen op. Hij zou die hele Rinus straks eens even goed ondersteboven keren. Er waren ook nog al wat opmerkingen bij over ….. plotseling schoot hem iets te binnen. Hoe kwam het dat Rinus de vorige keer zo gemakkelijk de weg had kunnen vinden in het politiebureau? Had hij er eerder zijn weg moeten zoeken, snel en behendig? De moord op de brigadier drong zich n u ineens heel sterk aan hem op. Had Rinus daar soms een hand in gehad of was hij misschien de enige dader?
Met dubbele aandacht liep hij opnieuw de uitspraken van Rinus door en zodra er een oopmerking werd gemaakt die hij in verband kon brengen… Hoe langer hij ernaar keek, des te meer overeenkomsten zag hij. Het was natuurlijk ook heel aannemelijk dat Rinus iets te maken had met alle drie zaken maar….even aarzelde hij….aannemelijk maar daar mocht hij niet van uit gaan. Ze zouden iemand nooit veroordeeld kunnen krijgen op allerlei losse aanwijzingen , ook al waren ze nog zo aannemelijk. En wat heet aannemelijk? Jack merkte dat hij vooroordelen liet meespelen bij zijn beoordeling van Rinus.
Zwijgend liepen ze over de gang in de richting van Rinus’ cel. Op Bottinga’s gezicht tekende zich een onmiskenbare grijns af en Jack had de neiging die grijns over te nemen. Vandaag gingen ze spijkers met koppen slaan. Ze zouden vorderingen maken en met een beetje geluk een deel van het eindresultaat bereiken…. Jack voelde de spanning in zich groeien en hij dacht op geen enkel moment meer aan de tweeling of de inrichting van het Alphense stadshart. Voor deze momenten was hij politieman geworden. De onzekerheid die lange tijd aan hem had geknaagd, was nu helemaal weg.
Piepend ging de celdeur open…in een hoek zat de verschrikkelijke Rinus. Wat leek hij klein en mager zo. Het was Jack nooit opgevallen dat de verschrikkelijkste crimineel van Alphen zo klein was…
Stadsdichter Alphen aan den Rijn 