Het kostte Jack moeite om op het politiebureau niet de hele dag te lopen zingen. Dat kwam niet doordat hij zich er zo thuisvoelde maar door het vooruitzicht van een tweeling. Hij vond het heerlijk, die gedachte twee van die jolige schreeuwertjes in huis te hebben. Dat Marijntje het druk zou krijgen, daarvan was hij ook overtuigd. En…ze zouden een tweepersoons buggy moeten kopen. Zo’n gevaarte waarmee je het hele voetpad kon versperren. In gedachten ging hij na of zo’n buggy wel in de auto paste en…waar het ding in huis geparkeerd zou moeten worden. Intussen was hij bezig met zijn werk maar of het allemaal goed ging, dat was hem niet eens duidelijk.
Fluitend sprong hij die namiddag op zijn fiets en vlak voor het politiebureau vergat hij richting aan te geven bij het rechts afslaan. Een blonde meid op een racefiets schold hem meteen de huid vol en liet hem weten dat hij achter de haaietanden moest wachten….asociale hollikker! Jack hoorde het schelden nauwelijks en fietste vrolijk fluitend door, ook toen de boze blonde helleveeg voorbij racete. Ze had een mooi strak kontje, op die racefiets, dat was waar…ja Jack zag overal het positieve van in sinds een paar dagen.
De avondzon stond nog hoog aan de hemel voor de tijd van het jaar en voor april was het ook best een lekker temperatuurtje. Jack dacht er in stilte over de volgende dag in zijn korte broek te gaan fietsen, gewoon een eindje, nu het nog kon. Ter Aar, Nieuwkoop, Bodegraven, Reeuwijk…het leek hem wel wat. Over een paar maanden kon hij zo lang niet meer gemist worden thuis. Reikhalzend keek hij naar de overkant van de Oude Rijn terwijl hij richting Zwammerdam fietste.De omgeving was er niet fraaier op geworden met die overslagterminal maar ja….in Zwammerdam merkte je daar gelukkig weinig van. Daar kon je nog heerlijk uitkijken over de spoorlijn en jezelf in een groene omgeving wanen.
Voor Marijntje had het grote voordelen, die verhuizing naar Zwammerdam. Ze zat nu veel dichterbij haar werk. Ze kon de afstand zelfs gemakkelijk lopen en dat deed ze geregeld. “Zoklang ik geen last krijg van mijn buik, lijkt het me prima”, glimlachte ze keer op keer. Deze dag was er iets bijzonders. Ze werd ingehaald door een fluitende fietser die tien meter verderop met gierende banden stopte. ” Hallo schoonheid”, jubelde de fietser luidkeels over straat. ” Ook net klaar?” Marijntje rende de tien meter en sprong Jack om de nek: “Klaar, klaar, klaar…” zong ze terwijl ze meehuppelde. ” Ik hoop dat ze allebei voorin zitten , dan kunnen ze het beste naar buiten kijken”, giechelde ze als een bakvis. Jack stelde haar gerust:” Ik denk het wel, het zijn slimme kinderen.”
De twee liepen in ijltempo verder en ineens veranderde Marijntje van toon….” Ik loop er al een tijdje over te prakkizeren”, begint ze. ” Wat vind jij eigenlijk van vlees eten?” Even blijft het stil tussen de twee. ” Wat bedoel je daarmee”, vroeg Jack na een tijdje. Weer viel er een ruime pauze. ” Ik bedoel dat ik het eigenlijk best zielig vind, al die dieren die maar worden gefokt om opgegeten te worden. En hebben we eigenlijk wel vlees nodig?” Jack krabt zich achter zijn oor. Hij weet niet direct goed wat hij moet zeggen. Over vegetarisme heeft hij nooit uitvoerig nagedacht. “Wil je vegetarisch gaan eten?” vraagt hij langzaam.
” Ik weet het nog niet, ik ben er gewoon nog niet uit”, zegt Marijntje. ” Ik wil er eerst eens goed over nadenken. Eigenlijk is het niet normaal dat wij hokken vol dieren volproppen omdat we ze zo graag willen opeten.” Jack haalt zij neus op. Hij geeft niet meteen ene reactie maar diep in zijn hart is hij het er wel mee eens. De schandalige ophokking van koeien,, varkens en kippen is inderdaad dieronterend. Maar om nou meteen helemaal te stoppen met vlees eten…. In gedachten liet hij biefstukjes, karbonades en eendenbout passeren….het zou niet meevallen om daarvan zo maar afstand te doen. ” Ik zou”, zo begon hij voorzichtig, “ik zou voorlopig niets veranderen, niet zolang die twee koters in je buik zitten. Die zijn het bestaande menu gewend en ik weet niet of ze in staat zijn zich gemakkelijk aan te passen.” Marijntje knikte, ze moest toegeven dat Jack daarmee wel een gevoelig punt aanraakte. Misschien was het voor de kinderen helemaal niet goed, zo’n plotselinge ingreep in het menu. ” Maar jij, zou er al vast aan kunnen beginnen”, mompelde ze zachtjes. Jack slikte even moeilijk. ” Je weet hoe moeilijk ik dat vind, schat, helemaal in m’n eentje zoiets doen. Nee, we gaan het met z’n tweeën proberen of we proberen het niet.” Marijntje begon een beetje zuur te kijken.
“Volgens mij wil je gewoon niet. Je wilt gewoon niet serieus over vegetarisch eten nadenken.” Jack haalde zijn schouders op. ” Jawel hoor maar dan moet je ook over het volgende nadenken:”Weet jij wat een bloemkool ondergaat als je hem uit de grond rukt en in stukken snijdt?” Marijntje keek peinzend voor zich uit maar voordat ze antwoord kon geven, ging Jack verder. ” Het nadeel voor een bloemkool is dat hij geen oogjes heeft om zielig mee te kijken.” Marijntje voelde dat als een klap in haar gezicht. Ze had het idee dat Jack niet serieus met haar discussieerde maar ze kreeg niet lang de tijd om daarover na te denken. ” En dat meen ik serieus”, zei Jack…
Stadsdichter Alphen aan den Rijn 