Een groot klusser is Jack niet maar het nieuwe huisje bij Zwammerdam begint er nu toch heel gezellig uit te zien. Jack heeft zelfs kans gezien een stopcontact zo te verplaatsen dat de bank net tussen de deur en de stekker van de schemerlamp past. “Klein maar fijn”, rep hij steeds en…het huisje is toch al een stuk groter dan wat ze hadden aan de Sparrestraat. “Hè, ik voel me hier zo lekker thuis”, zegt zijn vriendin steeds maar weer en Jack glimlacvht. Hij ziet het als een compliment.
Maar het is niet alleen zijn huis dat hem bezighoudt. De politie begint hij zolangzamerhand een verstikkende organisatie te vinden. Al die gewichtige mensen met hun sterren en strepen, het begon hem allemaal een beetje de keel uit te hangen. En dan, resultaat ho maar! Jack kreeg het gevoel dat er zo nu en dan helemaal geen resultaat werd geboekt doordat sommige afdelingen elkaar het licht in de ogen niet gunden. Als het aan hem lag, zouden ze al lang hele volksstammen aan verdachten hebben opgepakt. Tot op heden waren er nog maar twee voor verhoor geweest. Dat schoot niet op. Er waren potverdorie drie moorden op te lossen! Met ene verbeten gezicht ruimde hij de rommel van het klussen op. Daarvoor had hij inmiddels ook een echte kast in elkaar getimmerd. Smal maar heel hoog en alles paste erin. Het diong zat een beetje rammelig in de muur maar heel erg was dat niet want er lagen ook helemaal geen zware dingen in. Het zouzo best een hele tijd kunnen blijven staan en misschien kreeg hij later nog eens zin alles steviger in de muur te rammen.
Hij voelde zich moe…het gewerk aan het huis was toch wel even iets heel anders dan rondslenteren op het bureau of….een paar kilometer fietsen. Hij plofte neer op de bank en liet zich kreunend en zuchtend een biertje inschenken. Met een schuin oog keek hij naar Marijntje. Hij had doodeenvoudig trek in haar maar haar gezicht leek op dat moment iets heel anders uit te stralen. Nee, chagrijnig was ze niet maar er was iets dat ze nodig wilde zeggen. Ze keek recht voor zich uit maar Jack herkende het zenuwachtige trekken van haar mondhoeken. Het zou waarschijnlijk schelen als hij haar nu vroeg wat er was. Er waren maar drie woordeen voor nodig. Ze vloog hem om de hals en kuste hem op beide wangen, mond, hoofd, nek en ging als een wilde tekeer. ” Wat is er?” vroeg hij weer. Marijntje giechelde: “Het wordt een tweeling…” Jack keek even recht vooruit alsof hij metstomheid geslagen was…”Het wordt ene tweeling….” herhaalde hij langzaam. Hij wist niet meteen of hij lachen of huilen moest. ” Ga je me nou vertellen dat we toch nog ene te klein huis hebben aangeschaft?” vroeg hij verbouwereerd. Marijntje keek hem nog steeds breed glimlachend aan. ” Vind je het niet gezellig?” vroeg ze nieuwsgierig. Langzaamaan begon Jack te begrijpen dat Marijntje heel trots was op de nieuwe “invalshoek”. ” En weet je dat heel zeker?” vroeg hij.Marijntje glunderde nu nog veel breder. “: Nou en of, kijk maar….” Ze legde een foto op tafel waarop duidelijk twee kindjes waren te zien. ” Maar dat is prachtig!” riep ook Jack nu. ” Dan hebben ze meteen wat te spelen.”
Het was duidelijk dat een gesprek over Jack’s toekomstplannen op dit moment niet welkom was. Misschien was dat maar goed ook want zijn ideeën waren nog maar half uitgewerkt. Maar…het begon te koen….met zijn ervaring en inzichten moest er ietas van te maken zijn: een eigen detectivebureau. En dan gewoon met een paar enthousiaste mensen lekker aan de weg timmeren. Alleen….zouden ze ook echtscheidingszaken aan moeten nemen? In het begin zouden ze dat geld misschien hard nodig hebben maar als je er een keer mee bezig was…
Het kon niet missen….Marijntje stond in de opening van de babykamer…te kijken of er plaats genoeg zou zijn voor twee bedjes. Dat zou misschien nog wel gaan maar dan zou de commode toch echt ergens anders heen moeten. Overloop? Badkamer? Een beetje zorgelijk keek ze om zich heen. Jack kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel. “Het wordt wel knus”, fluisterde hij in haar oor en gaf er meteen een zoen achteraan. Marijntje begreep heel goed wat hij daarmee bedoelde: het zou krap worden. ” Misschien is het het beste als we zelf gaan slapen in de logeerkamer en als we de baby’s in onze slaapkamer doen”, suggereerde Marijntje. Jack beet op zijn onderlip. Hij had de logeerkamer willen gebruiken als werkkamer in de komende tijd maar hij begreep ook dat er iets moest gebeuren als er twee baby’s op komst waren. “OK”, zei hij luchtigjes. ” We moeten het allemaal nog eens heel goed opmeten.”
Er lag een bijzonder soort stilte over de rest van de dag. Jack had het gevoel dat hij en Marijntje ieder zo met hun eigen gedachten rond de tweeling bezig waren. Zij liep het hele huis al opnieuw in te delen en plannen te maken voor de eerste weken. Hij probeerde te bedenken hoe hij voor zichzelf zou kunnen beginnen in een uiterst krap huisje dat eigenlijk overbevolkt was. Er bekroop hem het vreemde gevoel dat alles en iedereen op het ogenblik tegen hem samenspande. Om hem maar vooral geen kans te bieden het korps te verlaten. Dat was natuurlijk kinderachtig gedacht maar het kwam toch in hem op. Hij kende de oplossing natuurlijk wel: hert werd hoog tijd om eens met Marijntje over zijn plannen te praten. Onwillekeurig dook er ene ,ied op in zijn hoofd. “Where do I begin….”
Stadsdichter Alphen aan den Rijn 